Philou

“Afscheid nemen is niet loslaten. Het is een andere manier van vasthouden”. Deze twee zussen houden elkaar nu voor altijd vast, ook al kan het niet meer in dit leven. In dit beeld zit nog een extra bijzonder tintje. Zie je op de pols een Y? Dat is van een tattoo met de naam van haar overleden dochter. Ik heb dit nog nooit eerder gezien dat een tattoo te zien is een lifecast, maar dat maakt het extra bijzonder.

“Niemand zei dat het makkelijk was. Niemand zei ooit dat het zó moeilijk zou zijn”.

Wat als je ineens je vrouw en je moeder moet loslaten? Zoals bij dit gezin. Kanker is een ware moordenaar. Vlak voor het overlijden van Jantine hebben we dit beeld gemaakt, zodat ze nog altijd een stukje kunnen vasthouden.

Ik heb bijna geen woorden om deze situatie te beschrijven. Dit kleine meisje overleed na een heel kort ziekbed aan acute leukemie. Hoewel ik me wel vaker in situaties kom waar afscheid nemen een belangrijke rol speelt, heb ik nog nooit een situatie meegemaakt waar zoveel verdriet, ongeloof en wanhoop aanwezig was. Normaal zeg ik niet zo snel ja op de aanvragen waarbij de persoon al overleden is, maar ik ken deze mensen. Hoe kon ik de opdracht weigeren? Een meisje van twee jaar, het is gewoon niet eerlijk.

Het moeilijkste handbeeld dat ik ooit gemaakt heb. Technisch en emotioneel gezien. Vier handen van een gezin dat hun jongste dochter en zusje vasthoudt in de wetenschap dat ze haar nooit meer kunnen vasthouden.

Een handje en een voetje van een heel klein meisje. Ze hadden de bellypaint zelfs al voor de geboorte ingepland bij mij. Ze was een kleine vechter en we moesten het handje twee keer lifecasten. Dat gebeurt niet vaak, maar ik wil altijd voor een mooi resultaat gaan. Ook als we dingen dan twee keer moeten doen.

Dit schattige handje en voetje van Zaya heb ik gemaakt toen ze nog in de kraamweek zaten. Zo klein! Dit lieve meisje vond het absoluut geen probleem om het alginaat in te gaan. Ik vond het extra leuk om bij hen op bezoek te gaan, omdat ik ook haar grote broer heb mogen lifecasten toen hij ieniemienie was.

Net als haar grote broer en nichten vond Juna het niet bijzonder fijn om een life cast te laten maken. Als ze over achttien jaar haar kleine handjes bekijkt, zal ze niet geloven dat die zo klein zijn geweest.

Een handbeeld van drie generaties vrouwen en de vingerafdrukken van opa erbij (oma droeg een ring van haar moeder, dus er zijn vier generaties vertegenwoordigd)

Deze knul was vastbesloten om NIET het alginaat in te gaan. Het was een vechtertje, maar uiteindelijk is het beeldje echt prachtig gelukt!