Afgelopen najaar kreeg ik een heel bijzonder verzoek via de mail. Ik had die mail zelfs al bijna weg geklikt als spam tot ik doorkreeg dat het een serieus verzoek was. Het was namelijk voor Make-a-Wish. Op dat moment weet je dat het een emotionele opdracht wordt.
Dit verhaal schrijf ik met toestemming van Helma, de moeder van Lisa. Ze wilt juist dat verhaal van Lisa vertelt wordt. Het is een verhaal met hartzeer en verdriet, maar ook van kracht. De kracht van Lisa is namelijk onbeschrijfelijk en ook de kracht van haar moeder en iedereen die naast haar staat.
Bij het eerste telefoongesprek met de wensvervuller van Make-a-Wish werd mij vertelt dat het gaat om de kleine Lisa van drie jaar. Ze heeft kanker en de vooruitzichten zijn niet goed. Het is de wens van de moeder om een handbeeld te hebben van hun handen samen. Lisa zelf geeft daar niet zo om, zij krijgt ’s middags een groot kermisfeest in de straat. Maar voor Helma was een handbeeld echt een hele grote wens. Ik snap dat wel. Om voor altijd iets te hebben van je kleine meid is onbetaalbaar. Ik kreeg een handleiding en daarin stond dat we het niet over de ziekte mochten hebben. Tenslotte was het die dag feest en gaat het niet om de K.
Ik bereidde me voor: natuurlijk fysiek met alle spullen, maar vooral mentaal. Voorbereid zijn op de situatie om een meisje te ontmoeten die zo ziek is. Eigenlijk was die zorg ongegrond. Ik heb juist een hele mooie en gezellige ochtend gehad. Ja, Lisa was duidelijk erg ziek. Ze had de kracht niet om te lopen, maar wel om lekker te kletsen. Zij en haar broertje hebben een tijdje heerlijk gespeeld met de voorbeeldhandjes en vingers die ik altijd mee neem. Ondertussen zette ik alles klaar en kletste ik met haar moeder en een goede vriendin van haar. Het was vooral belangrijk dat Helma alles goed snapte. Lisa is geen baby meer, dus ze heeft donders goed door wat er allemaal gebeurde. Ik legde het haar ook allemaal uit en ik liet alvast zien hoe de alginaat werkt. Ze gaf toen al aan dat ze het he-le-maal niks vond.
Tja, wat ik kan zeggen. Misschien was haar lichaam niet zo sterk, maar de wil zeker wel! Ze wilde namelijk NIET! Helma houdt haar goed vast en samen gaan ze de emmer alginaat in. Lisa was not amused, maar Helma houdt vol. Driejarige vinden dit wel vaker een beetje spannend. Gelukkig was het met een paar minuten klaar, al denk ik dat Lisa me nooit meer vertrouwt ?
Ik nam de lifecast mee naar huis en ’s middags heeft Lisa een prachtig kermisfeest met de mensen die het belangrijkst zijn in hun leven.
Het beeld komt werkelijk prachtig uit de lifecast. Helma houdt Lisa prachtig vast. Letterlijk natuurlijk, maar ook symbolisch. Het hele proces ging van een leien dakje en ik werkte er met veel plezier aan.
Na een aantal weken heb ik het beeld af. Helaas was er een beetje vertraging met afleveren door corona en dat ik zelf een flinke verkoudheid heb. Het was geen corona, maar ik wilde Lisa ook niet aansteken met een gewone verkoudheid. Daarom kwam ik halverwege januari pas weer bij Helma en Lisa.
Helma vertelde me over hun verhaal. Ze deelt het juist graag, want ze vindt het belangrijk dat deze verhalen gehoord worden. Vooral de zin “Op sommige dagen hoop ik op een wonder en op andere dagen weet ik dat wonderen niet bestaan” raakte me erg. De tumor is op dit moment stabiel (wat zeker een hoera’tje waard is), maar het is erg onzeker. Wat wel fantastisch was om te zien was dat Lisa kon lopen! Haar lichaam was weer aangesterkt. Toch weet Helma dat ze op een gegeven moment haar dochter moet los laten. De tumor zit op de hersenstam en daar kunnen ze vrij weinig aan doen. Als Lisa een volwassene was geweest waren ze niet eens begonnen met behandelen, maar met kinderen wel. Kinderen hebben op dat moment blijkbaar meer kracht en ze geven nooit op.
Helma vertelde me dat ze het beeld heel mooi vindt. Ze was bang dat hun houding niet mooi zou zijn geworden, omdat ze echt kracht moest zetten om Lisa vast te houden. Maar juist die band zie je prachtig terug in het beeld. Ik hou je vast meisje, zolang als ik kan!
Namens Lisa en Helma vraag ik jullie om te doneren aan Make-a-Wish. Helma vertelde hoeveel waarde die had voor hun en hoe speciaal deze dag voor hen was.
