Ik werd gebeld door een uitvaartverzorger. Dat gebeurt wel eens vaker en ik weet wat ze dan willen: een lifecast van de overledene. Meestal zeg ik nee en stuur ik de contactgegevens door van iemand die wel dat soort opdrachten aanneemt. Deze keer niet, want de uitvaartverzorger zei tegen me: “Ik heb je nummer van Myrthe”. Mijn hoofd sloeg op hol, want waarom belt een uitvaartverzorger namens Myrthe? Wat is er aan de hand?
Ik ken Myrthe en haar kinderen. Niet heel goed, we komen niet op elkaars verjaardagen, maar ik weet waar ze werkt in ons dorp en we begroeten elkaar als we elkaar tegenkomen. Ik heb een bellypaint bij haar gemaakt bij haar tweede kindje en een moedermelkbedel toen haar derde kindje erbij was gekomen. Nu had ze iets anders van me nodig…
Haar jongste dochter Liyèn had zich niet zo lekker gevoeld en na enig aandringen bij de huisarts konden ze bloed gaan prikken. Al snel kwam het nieuws dat het echt niet goed was. Ze werd meteen opgenomen met de diagnose acute leukemie. Aan het eind van de week overleed ze. Dat is toch niet te geloven?! Dit hoort niet!
Ik snap zo goed dat je alles wilt doen om iets van je dochter vast te kunnen houden. En dat is waarom ik er was. Ik heb een lifecast van beide handjes en voetjes gemaakt. Ik kwam bij hen thuis en ik heb nog nooit een situatie meegemaakt met zo veel verdriet, ongeloof, radeloosheid en wanhoop. Uiteindelijk heb ik boven met Dave en Myrthe de lifecast gemaakt. Het lichaampje was gebalsemd en daarom was ze nog zacht. Dave nam haar op schoot en ik heb nog nooit zoiets hartverscheurends gezien. Het leek of ze sliep en ik wilde haar wakker schudden.
Op de terugweg heb ik heel hard gehuild in de auto. Hoe kan je in godsnaam je dochter van twee loslaten?
Dave en Myrthe wilden ook graag een handbeeld van hen als gezin. Eigenlijk wilden ze dat ook op dat moment doen, maar ik schatte de situatie zo in dat het niet verstandig was. Ik heb nog later met hen afgesproken voor een lifecast van twee volwassenen en twee kinderen samen met de lifecast van Liyèn. De handjes en de voetjes heb ik uiteindelijk ook voor andere naaste familieleden gemaakt. Het grote beeld was erg ingewikkeld (25 vingers in één beeld!), maar uiteindelijk heb ik dat mooi kunnen afronden. Het beeld is ook digitaal afgewerkt en ik heb er een 3D-scan van.
Dit zijn zulke moeilijke opdrachten en ik kan ook niet zeggen dat ze leuk zijn. Leuk is sowieso niet een woord dat in deze situatie gebruikt kan worden. Maar het brengt wel het idee dat ik echt iets belangrijks aan het doen ben. Ik kan de situatie niet veranderen, maar ik kan wel iets maken dat misschien een beetje troost brengt. Toch zal ik zulke opdrachten niet vaak aannemen. Sowieso niet bij volwassenen, maar bij kinderen voel ik meer die urgentie.
Natuurlijk deel ik het verhaal met toestemming van haar ouders.
