Sinds kort mag ik mezelf ook propmaster noemen…
Nou, ja, dat is misschien een groot woord voor wat ik heb gemaakt, maar het is toch even leuk. Voor diegenen die het niet weten: een propmaster maakt/verzorgt de attributen voor een film of serie e.d.
Ik heb voor een toneelstuk een drankkast met schaakbord gemaakt. Dat heb ik niet alleen gedaan. Samen met mijn goede vriend Jack ging ik die creatieve uitdaging aan.
Via zijn oude werk regelde Jack een olievat. Jack heeft het volledig schoon gepoetst en een ‘deurtje’ erin gezaagd. Samen hebben we hem geschuurd en geschilderd. Ons kleurenschema was zwart, wit en rood. Jack heeft al het licht gedaan (elektrische dingen zijn niet mijn sterkte) en de planken erin gemaakt, waardoor het vat ook werkelijk als kast gebruikt kon worden.
Ondertussen kon ik vast aan de slag met het schaakbord. Samen met een bestelling mallen bestelde ik eveneens een schaakbord en stukken. Ik hoefde dan namelijk de verzendkosten niet te betalen… Een schaakbord stond ook hoog op mijn verlanglijstje om een keertje te maken en nu had ik eindelijk een excuus. Na het kijken van een aantal filmpjes durfde ik het aan om eraan te beginnen. Het was zeker een geduldwerkje, omdat ik tussen elke laag 24 uur moest wachten voor het uitharden.
Ik begon met kleine zilveren veegjes, uitharden. Op dag twee goot ik de witte vlakken in combinatie met de witte stukken, weer uitharden. Op dag drie kwamen de donkere vlakken en de donkere stukken. Daarvoor heb ik een combinatie gebruikt van zwarte en rode resin en die als swirls in elkaar gegoten. De stukken zijn ook zwart rood geworden, alweer uitharden.
Alleen het schaakbord was al tof geworden, maar nu moest het nog op het olievat gemaakt worden. Ik maakte kleine bakjes, zodat we een inhammetje hadden voor de schaakstukken om in te staan.
De eerste laag was transparant om het schaakbord in vast te kleven. Daarna goot ik met rode, zwarte en transparante resin. Zodra ik die erin goot, had ik spijt! Het zag er niet uit, hoe krijg ik dat mooi? Gelukkig was het een gevalletje van “trust the process”. Eens ik met de heatgun aan de slag ging, werd het meteen mooier. Phew. De laatste laag is weer transparant als topcoating.
De kinderen vonden hem ook prachtig en gingen meteen “schakelen”, zoals zij het zo schattig zeiden.
De ton was een topstuk in het toneelstuk. Het zag er prachtig uit. Nu staat hij bij Jack thuis en moeten we nog even besluiten wat we er mee gaan doen, haha.
Ga ik zulke dingen vaker doen? Geen idee, maar het was wel leuk om het zo te proberen.
