Ik weet niet hoe jullie dat doen, maar ik neem mijn werk altijd mee naar huis. Soms moet ik inderdaad zoeken naar een balans tussen werk en privé (je kan namelijk altijd wel werken, zeker met een eigen bedrijf). Maar dat is niet wat ik nu bedoel. Ik bedoel dat iedereen zijn eigen expertise heeft: zo ben ik de oom van Dennis intens dankbaar dat hij elk jaar weer wilt helpen met de Belastingaangifte (ook geen makkie met een eigen bedrijf ?). Dennis weet alles van opvoedkundige trucjes. Een fotograaf maakt thuis ook de mooiste foto’s van haar kinderen en ga zo maar door.
Ik heb dat geluk dus onder andere met handbeelden. Ik heb de kans om prachtige momenten vast te leggen in beeld. De handjes en voetjes van Zoë en Liv heb ik heel klein. Van Zoë heb ik ook een siliconen mal gemaakt, zodat ik kan blijven uitproberen. Bij Liv komt die er ook nog wel na mijn verlof. Daarnaast heb ik een plan voor de meiden om, om de zoveel jaar, een handafgietsel te maken waarbij je hen kunt zien groeien. Daarnaast wilde ik ook graag een handbeeld van Dennis en van mij samen. Ik wilde graag dat onze handen samen een soort van kommetje zouden vormen. Daarin wilde ik de handjes van de meiden leggen. Een symbolisch van: wij zullen je dragen, warm houden en beschermen.
Soms kost het wat overredingskracht om Dennis er toe aan te zetten om mee te doen aan mijn gekke plannen, maar dit vond hij ook wel heel mooi. Dus op een mooie dag gingen we naar het atelier in Zevenaar voor een lifecast. Een collega hielp even mee, want het is toch wel lastig om het zelf te doen met één hand ?. Ik vind het fantastisch geworden: wat een mooie herinnering aan deze tijd. Misschien dat we over 50 jaar weer een afgietsel maken en dan zien onze handen er weer heel anders uit. Je legt echt een moment in de tijd vast op een ruimtelijke manier.
Op de foto zie je onze handen met het handje van Zoë. Van Liv komt er nog zeker bij als ik die ook af heb. Zo ziet liefde in beeld er toch uit?!
