Vlak voor de lockdown in december werd ik gebeld. Of ik een lifecast kon doen bij een baby. Natuurlijk kan ik dat! Zo begon het gesprek. Tijdens dat gesprek werd me duidelijk gemaakt dat het om een kindje ging dat was overleden. Oei, dat was toch even slikken. Ik had dat nog nooit gedaan, maar de woorden van de moeder aan de andere kant van de lijn raakte me. Ik wilde dit voor haar maken. Dit stukje van haar zoontje bewaren voor altijd.
Ik moest Zoë ophalen van school, maar ik wilde haar niet afkappen. Ik liep dus al bellend naar school en pas voor het hek hing ik op. Ik heb meteen daarna Zoë even flink geknuffeld. De volgende dag ging ik naar ze toe. Een lieve vriendin ging met me mee als mental support, taxichauffeur en spullen aangever.
Lieve, mooie Immanuel, zo ontzettend klein, te vroeg geboren, maar al wel met tien vingers en tenen. Ik heb een afgietsel gemaakt van jouw handjes en voetjes. Ik ben nog nooit zo misselijk geweest van angst dat ze zouden mislukken. Dat kon ik gewoon echt niet laten gebeuren.
Die nacht heb ik alleen maar gedroomd over jou en dat alles was mislukt (’s nachts is alles erger). De volgende ochtend maakte ik de lifecasts open en godzijdank kwamen ze er prachtig uit.
Ik heb nog nooit zulke kleine handjes en voetjes gezien als van Immanuel. Ik stond ook echt verbaasd bij de schoonheid van de handjes en voetjes. Hoe klein dan ook, er waren al nageltjes, rimpeltjes en plooitjes te zien. Zijn handje was net zo groot als de vingertop van mijn pink.
Ik heb Immanuel maar even gezien en ik mocht iets maken wat prachtig is. Ik werd hier niet blij van, maar het gaf me wel een vervulling. Ik vond het heel mooi om iets te maken wat ik terug kon geven aan zijn ouders. Een tastbaar beeld dat hij bestaan heeft, dat hij mooi en dierbaar is. Niet gekomen en weer stilletjes gegaan. Je voetdruk staat voor altijd in het hart van je ouders en je familie.
De moeder van Immanuel wilde ook heel graag een kettinkje. Iets wat ze met zich mee kon dragen. Ik had op dat moment nog geen idee hoe ik dat kon verwezenlijken. De lifecasts waren pas net gedaan, dus ik wist nog niet eens hoe ze eruit zouden komen. Maar natuurlijk ging ik dat gewoon voor haar maken. Ze stuurde me op een gegeven moment een foto door van wat haar op het idee had gebracht voor een ketting.
Dat was alleen een voetafdrukje. Ik vond dat zo’n prachtig beeld dat ik daar mee aan de slag ben gegaan. Het was technisch gezien niet eens moeilijk om te maken. Dit beeld zegt toch meer dan duizend woorden. Het is perfect zo.
Immanuel heeft mij ook aan het denken gezet. Is dit iets wat ik vaker wil doen? Kan mijn hart dit aan? Krijg ik energie en vervulling als ik dit mag maken voor ouders?
Ja, mijn hart kan dit aan. Nee, dit brengt me geen blijdschap, maar wel vervulling. Het is moeilijk om uit te leggen hoe ik me precies voel. Het is bijzonder om iets te maken wat van zo’n belang is. Ik zal me niet afsluiten als ik weer zo’n aanvraag krijg.
