Belly paints uitgelicht
Het is weer tijd voor wat persoonlijke verhalen achter de belly paints. Want dat vind ik juist het allerleukste wat er is! De belly paint was je er ’s avonds weer af, maar de herinnering en de verhalen zijn voor altijd (en zeg nou eerlijk: je wilt toch ook geen belly paint voor eeuwig, haha).
Richella
Mijn zusje wilde een cadeau geven aan een goede vriendin van haar die zwanger was en ze zat te denken aan een belly paint. Natuurlijk wil ik dat! Ze kwamen gezellig met z’n tweeën naar mijn atelier. Ik wist al van tevoren dat ik iets ging maken met het thema The Nightmare before Christmas (is dat nou een film over Halloween of over kerst?). Hoe dan ook, ik was enthousiast. Ik vind die cartoonstijl van Tim Burton leuk om eens uit te proberen.
The Nightmare before Christmas is dan ook één van de lievelingsfilms van Richella. Ze is een stoere vrouw en dat wilde ze ook naar voren laten komen in de buikschildering. We spraken over vele onderwerpen met z’n drieën. Zo hadden we het over de spannende fase waarin er besloten werd om voor een kindje te gaan en dat er wat problemen waren met de vruchtbaarheid. Daarom is dit kindje ook zo’n geschenk. We spraken tevens over luchtige onderwerpen, zoals de tijd op school en vriendschappen. Het was echt een hele gezellige middag en natuurlijk heb ik de rookmachine nog even tevoorschijn getoverd voor de foto’s.
Kimberley
“Sleep, little angel”
Papa en mama kijken zo uit om jou te ontmoeten, lieve regenboogbaby, maar slaap voor nu nog maar even veilig in mama’s buik.
Wat was het een gezellige middag bij deze mensen. Kimberley had niet verwacht dat ze een babyshower zou krijgen, maar haar familie heeft haar goed verrast. De ruimte was prachtig versierd, lekker eten en vol met haar lieve familie, ook de mannen. Beide oma’s waren al goed zorgzaam, want ze zorgden er goed voor dat we bleven drinken. Ja, dat telde ook voor mij.
Ik drink niet vaak tijdens een paint. Dat heeft twee redenen: 1. Ik zit zo in de flow dat ik niet merk dat ik dorst heb en 2. Ik stop geheid een kwast met aquacolor in mijn drinken Maar achteraf had ik geen keuze meer en ik kreeg zelfs een bord nasi in mijn handen geduwd (lekker, ik ben dol op nasi!).
Kortom, ze lieten me heel welkom voelen. De knuffel die ik van de zwangere dame kreeg, maakte de dag helemaal af.
Joyce
Joyce kreeg een onaangename verrassing en dat was dat de weeën al veel te vroeg begonnen: al op 32 weken zwangerschap. Ze moesten naar het ziekenhuis en met weeënremmers konden ze de bevalling nog even uitstellen. Toen besefte ze dat ze eigenlijk nog een momentje wilde hebben om de zwangerschap te vieren, zeker nu het ernaar uitzag dat de kleine meid snel zou komen. Op een vrijdag belde (en mailde, maar dat zag ik pas na het telefoongesprek) ze mij en op zaterdag ging ik er heen. Zo snel kan het gaan dus en gelukkig had ik tijd.
Ik had nog snel een ontwerp in elkaar gezet als leidraad aan de hand van de voorbeelden die ze me had gestuurd. Ik moest nog even rijden en eindigde bijna op de kermis en in een soort stoet met versierde wagens, maar ik kwam er! Het was heel gezellig, zeker ook met de oudere kindjes erbij die af en toe even kwamen buurten. Uiteindelijk vonden ze de belly paint zelfs nog mooier dan het ontwerp en een groter compliment kan ik me niet wensen. Twee weken later kreeg ik een appje en een foto dat de kleine Fayelinn was geboren en dat het goed met ze gaat.
Fenneke
Fenneke wilde een belly paint passend bij haar geboortekaartje. Het geboortekaartje was op zijn beurt ook al helemaal passend gemaakt. Het was namelijk een illustratie van hun eigen huis. Hoe leuk is dat! Tijdens de belly paint werd Fenneke niet helemaal lekker. Dat kan gebeuren, zeker als je met zwangere vrouwen te maken hebt. Normaal heb ik een hoge stoel waarin de dames kunnen zitten, zodat ik niet voorover gebogen hoef te werken. Maar deze keer heeft ze lekker in mijn luie stoel kunnen liggen/zitten. Ik had ook wat crackers gepakt, in de hoop dat het zou helpen met de misselijkheid.
Het gaat mij er altijd om dat de dame in kwestie zich comfortabel voelt. Gelukkig trok de misselijkheid ook weer weg, maar voor de zekerheid bleef ze gewoon lekker in de stoel liggen. Ik vergat nog bijna de vlaggetjes, maar gelukkig was Fenneke helder genoeg om mij erop te wijzen, haha.
